واگویه هایی ازجنس صداقت وعشق

هم سپر به دست گرفتیم(بارعایت اصول بهداشتی درخانه ماندیم)وهم اسلحه(تلاش نمودیم بارویکرد روحیه بخشیدن به مردم باموضوع کرونا)هرچنداندک برنامه تهیه نمائیم ودرفضای مجازی انتشاردهیم تا فضای خانه را پرمهرتر نمائیم.با آنکه تعدادزیادی ازهنرمندان بخصوص جوانان این عرصه ،که نه شغلی دارندونه نانی برسفره وحتی بیمناک آینده برای شغل وتشکیل خانواده...
اینبارهم ،همچون اجرای برنامه درمناطق سیل زده سال پیش در مسیرتعهد و رسالت خوددرمقابل جامعه باهمآندیشی همه هنرمندان استان فعل بودن و خواستن را صرف کردند (انتشار21پویش بامحوریت درخانه بمانیم) تا بسلامت این دوره منحوس کرونائی بسرآید.
درخانه ماندیم .بااهداف اجتماعی همسووهمگام شدیم. وازاین مسیرپرتشنج ویروسی انشااله گذرخواهیم کرد.
سئوال اینجاست:
درفردای کروناچه خواهدشد؟آیاچون همیشه وبه هنگام بروزمشکلات ونیازبه حضورومشارکت ،هنرمندان عرصه نمایش برادروخواهرمیشوند وبایدادای دین کنند؟
وظیفه ورسالت مسئولین امردر کجای این پازل قرارگرفته یامی گیرد؟!
درسالهای اخیراصحاب هنراستان هادیده شده اند ؟که نشده اند! درکجای جامعه قرارداشته اند؟
جایگاه شغلی ومعیشتی آنان درکجای بودجه کشوری تعریف وتفسیرشده که همیشه وهروقت حقوق حقًه خود(تامین منابع مالی ازاجراها(ساخت دکور-تبلیغات-اجاره سالن و...)را مطالبه ومطرح میکردند،گوش شنوائی نمی یافتندجزکلمات تکراریه شرایط اقتصادی مناسب نیست،بایدتحمًل کرد...!
تابه کجا وتابه کی...؟
بایدبرای فعالان این حوزه که عاشقانه وصادقانه تلاش میکنندو درآمدی جز تئاترندارنداندیشید وراهی جست.
میشود،میشودومیشود
اگربخواهند،می توانندبجای چرائی ،به چگونگی بیاندیشند،آنگاه می شود به راهکارهایی دست یافت که هنرمندان عرصه نمایش درپساکرونا،بجای زمزمه واگویه های جمله معروف سال به سال دریغ ازپارسال ،باامیدبه آینده، فردای بهتری راباتلاش مضاعف برای خودوجامعه تئاتری ترسیم نمایند.
دیدن نیمه پر لیوان همیشه زیباست.زیبائی راپاس بداریم.