«بیداری» داستان محور نیست

نمایش «بیداری» نوشته ژولیان گارنر و ترجمه داود دانشور و طراحی و کارگردانی فرشید مصدق از 2 تا 8 آبان 1400 در گرگان به روی صحنه رفت. جواد پیشگر از پیشکسوتان تئاتر کشور به تماشای این اثر نشست و یادداشتی را در صفحه شخصی خود منتشر کرد که در ادامه می‌خوانید.

هنگامیکه با انباشتی از پرسش  سالن تئاتر راترک می کنی، قطعا متن واجرا، نشانه هایی از عمق مفاهیم و ساختاری منسجم و محتوایی تفکر برانگیز داشته است. نمایش بیداری داستان محور نیست و درحالیکه سایه سنگین اندیشه ای دیرینه و ارتباط محور با مضامینی چون خیر و شر، گناه، رنج، جنایت، رستگاری، مذهب، امید وشادی درکشاکش است، مدار و محور شخصیت هاست که ساخت وسازی هدفمند و پیامی رعب آور رابه مخاطبینش منتقل می کند. غرضم شکافتن کلیت واجزای متن نیست، که این مقوله نیازمند نوشتاری طولانی ست، اما لازم است تاکید کنم فرشید مصدق به عنوان طراح و کارگردان، با انتخابی درست و جامعه شناسانه و درکی هوشمندانه ازمتن و رسیدن به شناختی مناسب از شخصیت های به ظاهرساده ولی پیچیده، توانسته اجرایی خوب ودرخور را به تماشاگران خود عرضه کند، چراکه اولین تلاش کارگردان دربرخورد با چنین آثاری، تحلیلی، علمی و موشکافانه از منظر روانکاوی شخصیت، قادراست دغدغه های بنیادین نویسنده و هدف اثر و کنش های اشخاص بازی راقابل انتقال کند و ازسویی همچنان پرسش برانگیز باشد.
متن به طور اجتناب ناپذیری فضای سنگین و ضرباهنگی بطئی را بر اجراکنندگان تحمیل می‌کند، هرچند این رویکرد در صحنه واجرا محسوس بوده و بازیگران با تلاش و تمرکز لازم و مدیریت کارگردان ضرباهنگی مرتبط با دیالوگ ها و ترکیب بندی اجزای اجرا فضایی تفکربرانگیز راخلق و سازماندهی کرده اند، سوالاتی چون علت سادگی مفرط یا کمی دیوانگی در شخصیت یوهان (کدامیک) وگفتگوی مونوتن اگنس و آنا و... درذهنم همچنان باقیست. درهر حال ازدیدن نمایش  «بیداری» لذت بردم و برای فرشید مصدق و بازیگران دغدغه مند اثر و همه عوامل اجرا آرزوی موفقیت میکنم. لازم به یادآوری ست که ترجمه خوب و آگاهانه داود دانشور یاری رسان انتقال درست مفاهیم دیالوگ ها به مخاطبین است، موردی که کارگردان به خوبی برای ایجاد کنش و ریتم اجرا در بیان بازیگران ازآن سود جسته است، مانا و پوینده باشید،....